Moje pierwsze opowiadania ze starego kufra.

Odkąd pamiętam uwielbiałam czytać książki.Biblioteka była odwiedzana bardzo często,ale nie w szkole,bo tam mogłam tylko patrzeć z daleka i mówić pani za stolikiem,żeby mi coś fajnego poleciła.W szkole podstawowej mieliśmy jeszcze jedną bibliotekę gminną ,mieszczącą się w jednym z domków na wsi.Specjalnie zapisałam się do klubu stałych czytelników i dzięki temu byłam wpuszczana między tajemnicze regały,pełne starych pożółkłych książek,których zapach uwielbiałam i uwielbiam do dziś. Takie egzemplarze mają duszę,musicie przyznać.Nie lubię kupować książek typowo do poczytania,bo:po pierwsze są nowe, po drugie: mają często błyszczące kartki,od których bolą mnie oczy,po trzecie: śmierdzą farbą drukarską,po czwarte: nie mają duszy!Kolorowych ilustracji też nie lubię(chyba że to jakieś poradniki)

A więc w owej wiejskiej małej bibliotece,brałam sobie krzesełko i wędrowałam z nim od jednego do drugiego regału.Potrafiłam już na miejscu część powieści przeczytać.Wertowałam kartki,wąchałam i gładziłam szorstki ,pożółkły papier.Wybierałam pozycje najczęściej bez ilustracji lub z rysunkowymi ,czarno-białymi..Bo przy takich mogłam poruszyć swoją wyobraźnię i przenieść się na zamkowe wzgórza,rozwiązywać z bohaterami tajemnicze zagadki,pojechać pod namiot,wyobrazić sobie wymarzoną sympatię,usiąść w ławce szkolnej razem z moimi przyjaciółmi i czekać w napięciu przy kolejnej kryminalnej sprawie.Moi ulubieni pisarze: Niziurski,Nienacki,Ożogowska,Chmielewska...

Jak mnie już coś wciągnęło ,czytałam wszedzie na przerwie,w drodze powrotnej do domu,przy obiedzie,w toalecie,w łóżku aż do ostatniej kartki.

To wszystko pewnie zainspirowało mnie do napisania swojej własnej książki:)
Jak sięgnę pamięcią tych opowiadanek trochę było,jedno w odcinkach już konkretne.
A wczoraj wpadło mi w ręce jedno z pierwszych,szacuję na 13,14 lat.

Zostało napisane w trzech wersjach.Bo wiadomo,człowiek dojrzewa i trochę się rozwija:)



Więc powyżej przedstawiam pierwszą z nich a potem kolejne.Można zauważyć zmiany,choć błędy ortograficzne ......jak widać nie poprawiły się,he,he.

A tu widać już po piśmie,że jakiś czas minął,kiedy napisałam nową wersję.Rozwinęłam również opisy:)









Następna ulepszona wersja z przemyślanymi już widać ilustracjami.








I na tym koniec,reszty nie dokończyłam:)) Najbardziej rozbawiło mnie to,że Marcin i Zosia mając 14 lat bawili się jeszcze w piaskownicy(czyżbym jeszcze w tym wieku babki z piasku robiła?,nie pamiętam):)))


No i moje pismo jak widać koszmarne!:)) Zawsze miałam w zeszytach uwagi:pisz staranniej!
W końcu moja mama zwróciła uwagę nauczycielce ,że jestem leworęczna(często z tego powodu rozmazywałam napisany już tekst) Od tego czasu dali mi spokój z uwagami.Dziś wiem,że leworęczność nie ma nic do ładnego pisma:)) Za to na tablicy prawą ręką potrafiłam pisać pięknie.Dziwne co? O mojej leworęczności powinnam napisać chyba oddzielny post.

Wkleiłam wszystko dla potomnych,w razie gdyby oryginały się zagubiły.Kto wszystko przeczytał,gratuluję:)))))) Możecie się śmiać ,zezwalam.
I może ktoś zgadnie ,jakimi książkami się inspirowałam pisząc te powieści dziwnej treści?

Ciekawa jestem,czy u was zachowały się takie wytwory wiekowe?

po zeskanowaniu tak mi jakoś nie ostro wyszło,więc proponuję klikać na zdjęcie,które się powiększy.