Zapraszam na spacer autostradą słońca z motylami i ...

Autostrada słońca ,nazwana tak przez mojego ,,M,,.
Droga wyorana w szczerym polu przez szalonych kierowców,którzy nie mają ochoty stać na szlabanach przez 15min i czekać aż ktoś raczy go wreszcie otworzyć.Dlatego ten oto skrót wyjeździli zdesperowani fani kierownicy,suchych piasków i wielbiciele mocnych wstrząsów.
Ja śmigam tędy 7 razy w tygodniu na spacerek z synusiem próbując ukołysać go do popołudniowej drzemki:)

Żar z nieba leje się niemiłosiernie,dlatego w ostatnie dni docieramy ledwie do połowy drogi i wracamy przypieczeni popołudniowym słońcem.

Nie zawsze jest ochota na spanie,więc obcujemy z przyrodą i edukujemy przyjaciela misia.

A dookoła rozpościerają się łąki ,dzikie kwiecie i bajeczne kolorowe motyle....to jest ich raj!

Piasek unosi się pod naszymi stopami,mały szura butami jak mała lokomotywa,mijamy dojrzewające kłosy przenicy i jest jak w bajce!

Potem wysokie trawy kołyszące się na wietrze,spoglądamy na mijające nas pociągi i pędzimy czym prędzej do miejsca,gdzie zaczyna się mały lasek,tam przez chwilę możemy schronić się w cieniu drzew i posłuchać cudownego śpiewu ptaków.Docieramy pod wysoką górkę ,forsujemy nieczynny tor i jest to na co mały czeka od dawna....ziuuuuuuu! Puszczam wózek i mój synek pędzi z górki z rozdziawioną od ucha do ucha gębulą! Ja oczywiście za nim ,żeby nie fiknął koziołka czasem.

Ale na fotkach będę dziś motyle i kwiecie,ciut też z naszego ogródka.Chciałam zatrzymać lato w obiektywie,bo widać jak szybko przemija.

....................................

Ale właściwie to chciałam się trochę wygadać ,żeby mi lżej było.Bo kocham urzędy i przemiłe panie które tam siedzą!!:)

I żeby nie było smętnie zdjęcia niech wpuszczą trochę optymizmu do mojego posta.

Jak wiadomo już od jakiegoś czasu staram się spełnić moje małe marzenie,no ale widocznie szczęście nie jest na wyciągnięcie ręki:) Obwieszczam już wszem i wobec że już działam,tworzę swoją małą prywatną instytucję ,a tu ani widu ani słychu.Wy już mi gratulowaliście moich odważnych decyzji,a tu Wielkie NIc.

Niestety instytucje,które jakoby mają pomagać działają wręcz odwrotnie! Dofinansowanie o które się starałam odrzucono,bo za krótko byłam bezrobotna.Ci co nie mogą znaleźć pracy przez kilka lat,mają pierwszeństwo,ok.Fajnie, że ktoś o tych ludziach myśli ,tylko dlaczego dopiero wtedy jak chcą otwierać własną firmę? Są wtedy traktowani inaczej,nie jak biedota co to,co miesiąc po zasiłek przychodzi i wiecznie cos chce, a po roku przelicza każdy grosz,żeby starczyło na bilet autobusowy.Bo trzeba przecież wciąż szukać pracy,tylko za co? Przez rok chodzą i czytają oferty pracy wywieszone w gablotkach,tylko po to,by za chwilę stanac w kolejce do drzwi nr....i usłyszec od przemiłej pani urzędniczki: niestety nie mamy dla Pani,Pana żadnej oferty pracy.Albo,to już nieaktualne.

To zdanie powinni nagrać na dyktafon i puszczać wszystkim wchodzącym.Stare oferty,nieaktualne zalegają za szybą i nikogo to nie interesuje by sprawdzić takie ogłoszenie i firmę która je zamieszcza.Po co,bezrobotny ma tyle czasu,przejdzie sie na piechotkę i sam obada.

A gdy nagle chce otwierać własną firmę idą mu niejako z pomocą,bo to przecież już inny człowiek,zaradny,przedsiębiorczy etc..

No ale ta pomoc jest jak widać realnie bardzo zróżnicowana:

Po wysłaniu pism odwoławczych od decyzji pana dyrektora z UP,nic nie udało mi sie wskórać.Tylko dlaczego mój wniosek jest rozpatrywany przez nowe kryteria,kiedy ja składałam go jeszcze przed zmianą regulaminu? Do tego nigdzie takich zmian nie zanotowano,nie przekazano,na stronie urzędu również.Dopiero po interwencji znajomego prawnika,raczono dokonać zmiany.Decyzja jednak pozostała nie zmieniona,cuż.

Przemyślałam ten ostateczny fakt i postanowiłam zacząć bez tej ich kasy,ale po jakims czasie zmieniłam zdanie,bo niby dlaczego mam tak odpuścić.

Wkurzało mnie to ,że na darmo spędziłam kupę godzin w necie wybierając odpowiednie maszyny niezbędne do moich poczynań.Uruchomiłam kontakty,zamówiłam wstępnie maszyny i oszacowałam koszty.

Minęło pół roku niezbędne ,aby ubiegać się ponownie o dofinansowanie.

Staję w urzędzie,potrzebuję potrzebne mi dokumenty.Jak to zwykle bywa,jestem odsyłana z pokoju do pokoju,bo nikt nie chce się zajać sprawą.W ostatnim już pokoju na końcu korytarza raczyli ze mną porozmawiać .Rozmowa polegała na tym ,że bardzo miła pani stwierdziła,że ona nie będzie mi teraz w 10 segregatorach szukać tego czego potrzebuję! Bo widocznie musiała wypić kolejną kawkę i pogawędzić z koleżanką obok,której też się nie chciało

:)

Wyszłam,grzecznie podziękowałam,bo ja z tych kulturalnych raczej jestem i nie mogłabym pani nic złego powiedzieć,a wręcz jeszcze współczułam ile to by musiała miec kobieta pracy.

Pół roku to długo,na tyle długo że koszty maszyn które chciałam zamówić wzrosły wprost kosmicznie!!! Jedna ponad 100%!!!!

Więc musi nastąpić kolejna decyzja i zmiany,zmiany,zmiany! Siedzę sobie,siedzę i ja z natury spokojny ,nie walczący o swoje człek ,godzący sie na wszystko co los przynosi.....zrozumiałam że pora to zmienić.Właściwie to już się dużo zmieniłam,życie,miłe panie ,ludzie na stanowiskach patrzący na ciebie z góry,bliscy łypiący z boku okiem co ja jeszcze dziwnego wymyślę potrafią odmienić ,oj potrafią.Kiedyś podkuliłabym ogon i przyznała rację,teraz zadzieram ogon do góry i idę do przodu,głupie uwagi jednym uchem wpuszczam,drugim wypuszczam. Jutro idę do urzędu i nie wyjdę stamtąd dopóki przemiła pani nie wyda mi dokumentów,bo ja już miła być nie zamierzam,ha!

I dalej ze stoickim spokojem będę realizować swój szalony plan spełnienia marzeń!! Na przekór wszystkim i wszystkiemu!!! I wy też realizujcie swoje marzenia,choć wydają sie być nierealne!

Ja próbuję i próbować będę ,żeby nie żałować na starość .Niech moc będzie ze mną!!!I z Wami!!!!

Dużo pozytywnej energii wam posyłam i samych dobrych i życzliwych ludzi na swojej drodze.

Mam nadzieję,że nadejdzie dzień,kiedy będę mogła poczuć sie wolna i szczęśliwa jak te motyle na moich zdjęciach:)